Проза. Лирика

Па матывах народных песень

Захісталася ад ветру
Кучаравая вярба.
Пакахаў, ды не мяне ты -
Ў сэцы цяжкая журба.

Ну якая у тым прычына,
Што каханы не са мной?
I вярба, нібы дзяўчына,
Стаіць, плача над вадой.

Апусціла свае плечы
I ад холаду дрыжыць.
У маркоце гэтай вечна
Будзе слёзы свае ліць.

Клён прыгожы і высокі
Ноччу ліпу абнімаў.
У таемных чарах ночы
Пра каханне ей шаптаў.

У вярбы такая ж доля
Мусіць як і у мяне -
Бо каханне, як няволя,
Запалоніла яе.

Я прашу адвольны вецер -
Забяры нашу журбу
Расцяруш яе па свеце
Будзь ласкавы! Я прашу!

Жанчына стомленна прысела.
Лучына тухне, ледзь гарыць.
Яна ўсё ж-такі паспела
Радзіме крыж свой падарыць.
Свой крыж нясла, свае нягоды,
Прасіла Бога за людзей.
І нават ворагі да згоды
Пры ёй імкнуліся скарэй.
Бы лёгкай птушкай узлятае
Царква-Спасіцель над зямлёй,
Званамі ў душу пранікае
І раствараецца ў ёй…