Поэзия. Лирика

Ці ёсць яшчэ зямля ў свеце
З такім блакітным мірным небам,
Дзе так смяюцца і гуляюць дзеці,
Дзе так духмяна пахне хлебам?!

Дзе "Купалінка" надвячоркам
Пяшчотна льецца над калыскай,
Дзе, як мелодыя, гаворка,
Дзе смех дзявочы сыпле пырскай.

Дзе рукі стомленай матулі
Цябе да сэрца прыгалубяць,
Дзе лён сінее на кашулі,

У прыгожай мясціне, дзе бруяцца крыніцы,
Дзе клякоча шчасліва ў гняздзе бусляня,
Дзе свой водар духмяны людзям дораць суніцы,
І губляецца недзе ўсіх рэк даўжыня,

Дзе ўсе добрыя людзі цябе стрэнуць сардэчна,
Не цураюцца працы і ў міры жывуць,
Дзе вайну пахавалі назаўседы, навечна
І на брацкія могілкі кветкі кладуць,

Шэпчуцца з плесамі срэбныя хвалі,
Крылы буслоў абдымаюць зямлю.
Чапля з расінак зрабіла каралі,
Выгнула доўгую шыю сваю.

Хмарка гарэзліва дуб зачапляе
І ў аблокі схавацца ляціць.
Як дыяменты дажджынкі кідае.
Асілак магутны ўвесь зіхаціціь.

Сонца ўстала, люстэрка шукае.
Неман з павагаю дорыць сябе.

Маей любай мамачцы Цімошка Яўгеніі Станіславаўне прысвячаю

У ногі матулі хачу пакланіцца
І сэрца ў далонях свае прынясці
Жанчыне, што гору не хоча скарыцца.
Такой больш у свеце нідзе не знайсці!

Хачу я абняць яе сціплыя плечы,
Маршчынкі разгладзіць, здароўя ей даць.

Родная хата. У печы агенчык.
Весела дровы сухія трашчаць,
Льецца ў кубак малочны струменьчык –
Будзе бабуля мяне частаваць.

Аладкі духмяныя лягуць грудочкам,
Сподачак з медам чакае мяне.
Пад рушніком абразы ў куточку,
Сонечны зайчык дрыжыць на сцяне.

Дапытлівы позірк кідае світанак,
Грэе лагодна цабэрак з вады.

Сыплецца, кружыцца жоўтае лісце –
Восень балюе з халодным дажджом.
Успамінае, як былі калісьці
Прыгожай дзяўчынай і юнаком.

“Дождж, мой каханы, зусім не змяніўся,
Толькі маршчынкі пад вочы ляглі.
Часу няспыннаму ен не скарыўся,
Адзіны і лепшы за ўсіх на Зямлі.”

Дождж ўспамінае, як восень-дзяўчына