Поэзия. Лирика

Зямелька родная, матуля,
Тваё дыханне сэрцам чую.
I чую як куе зязюля,
I адгалосак грома чую.

Як мне аддаць сваю пяшчоту
Тваім лясам і сінім рэкам,
Як мне забраць тваю турботу,
Каб крык бяды азваўся рэхам?

Як захаваць святыя скарбы,
Што мне ад продкаў засталіся,
I зберагчы ўсе тыя фарбы,
Што ў сэрцы кветкаю ўжыліся?

Як зорачкі, вочкі, усмешка, матулі
Пяшчотныя рукі дзіця прыгарнулі,
У лобік цалуе бабуля з любоўю:
— Крывіначцы нашай дай Божа здароўя.

Дзядуля ўпотай слязінку здымае:
Мужчынку, унука ён зараз трымае!
На роднай зямлі чалавек нарадзіўся,
У небе ліхтарык яшчэ запаліўся.

Хай сэрца агеньчык людзей сагравае,

Ціха стаяць, пахіліліся хаткі,
Ад ветру старэнькія дзверы рыпяць,
Забітыя вокны, бы тыя заплаткі,
3 дакорам і болем наўкола глядзяць.

А памяць пакліча ў былое дзяцінства,
У яблычны водар і спеў певуноў,
Дзе час не пускае да вёскі злачынства,
Дзе лёгка душы, што яшчэ без грахоў.

Свавольна крычаць вераб'і пад страхою,

У коміне стогне завея старая,
Ёй хочацца крышку людскога цяпла —
То дзверы трасе, то ў акно зазірае,
То плюшчыцца цемрай да шкла.

— Пусціце у хату завею сіву-у-ю!
Няўжо вам мне месца ля печы шкада?
Сагрэйце вы душу маю ледзяну-у-ю —
Мяне закавала ў холад зіма.

У цемры гвалтоўна за плечы абдыме,

Стамілася сонца, за лесам прысела
I росныя кроплі злажыла ў траву;
Нядаўна на небе яно зіхацела,
А зараз на ўзгорак кладзе галаву.

Праменняў агонь у расе прытушыла,
Каб сон не трывожыць прыціхлай зямлі;
3 кустоў кучаравых падушку зрабіла —
I сонныя згадкі наўкол паплылі.

Гарэзлівы месяц з-за хмар выглядае;

Роднаму куточку Беларусі —
вёсцы Сямёнавічы прысвячаю.

Бабуля калісьці мне казку казала:
На беразе рэчкі дзяўчына гуляла,
Саломаю сонца ў касе зіхацела,
Гарачае сэрца каханнем балела.

Хто плакаць прымусіў блакітныя вочы?
Хто ў душу прабраўся пад покрывам ночы:
Каханнем бязрадасным сэрца крануўся,