Поэзия. Лирика

Череда серых дней,
Не сбываются планы...
А в душе - всё бедней,
Вот и руки - в карманы...

Я вздыхаю, давлю
Даль небесную взглядом.
Я, конечно, не сплю,
Ведь кого-то нет рядом.

Вот уже небосвод
Загорелся гранатом.
Скоро звезд хоровод
Разбросает свой атом.

Все идет по пути,
Предначертанном кем-то.
Ну а я остаюсь
За чертою момента...

Дарагім маім калегам - настаўнікам

У край, дзе часу не шкадуеш,
Дзе казку дорыць зарапад,
Дзе крыўды з лёгкасцю даруеш
І не вяртаешся назад.

Лячу, а крылы за спіною
Мне зноў Рамантыка дае,
Яна сапраўдная, а Мроі
Прыказы слухаюць яе.

Нябёсны купал ў блакіце -
То вочы светлыя глядзяць.
Мне немагчыма моцнай ніці
З дзяцінствам сонечным парваць.

Заўсёды сэрца маладое.
Люстэрка ці патрэбна? Не!
Юнацтва кліча за сабою,
А значыць старасць абміне.

08.03.2009 г.

Я жадаю ўсім шчасця, роўнай дарогі,
Каб Вас Бог бараніў ад бяды і трывогі,
Каб здароўя было, як пясчынак у свеце,
Толькі радасць няслі вашы любыя дзеці,
Каб каханне цяплом сэрца Вам сагравала,
Столькі грошай было, што заўсёды хапала,
Каб Вам людзі любоў задарма аддавалі
І вы свята не раз яшчэ ўсе святкавалі!

Стромкую бярозу зачапае вецер,
Для яго-каханую,лепшую ў свеце,
Толькі прыгажуню гэта не кранае,
Дуба кучаравага горача кахае.

Запляла ў галіны промні-таямніцы,
Белы твар абмыла ў вадзе крыніцы.
Дуб залюбаваўся цесна прытуліўся,
У абдымках страсных пра ўсё забыўся.

А за імі сочыць вецер нешчаслівы.
Стаў зусім шалёны і такі раўнівы!
Цяжкім сном начамі закрывае вочы,
Моцна стогне сэрца,забываць не хоча,
Што яго бярозку зараз дуб мілуе,
Палка абдымае,лашчыць і цалуе.

Закрычаў,заплакаў,паляцеў у поле,

Да вёскі памяці сцяжынка
Мяне ў думках прывяла.
Яна празрыстаю слязінкай
На сэрца хворае лягла.

Так душу болем захіснула -
Зноў хата родная стаіць.
У вокны ўпотай зазірнула -
Святло, як некалі, гарыць.

Баюся рухацца, застыла,
Хачу імгненні затрымаць,
Каб часам роднае не змыла,
Каб з прошлым ніці не парваць.

Прывіды таюць, не паспела,
А столькі хочацца сказаць.
Цяплом сваім іх не сагрэла
І не змагла пацалаваць.

Мне нехта шэпча, мусіць вецер,
Што ў сэрцы не пануе час.
Агеньчык родны вечна свеціць,
Заўсёды ён чакае нас.

Як хвалюецца сэрца вясною!
З капяжамі надзея звініць.
Што такое, скажыце, са мною ?!
Як цудоўна і радасна жыць!

Сонца ў госці да ўсіх завітала,
На сцяне,быццам зайчык,дрыжыць.
Небу палка вярба зашаптала,
Што цудоўна і радасна жыць!

Верабей сваёй шэрай дзяучыне
На увесь свет пра каханне крычыць.
Вецер кажа пяшчотна рабіне,
Як цудоўна і радасна жыць!

І люстырка мне хлусціць,няйначай,
Маладосць ў вачах аж гарыць!
Наваколле смяецца,не плача.
Як цудоўна і радасна жыць!

Я з вясною,сябры,вас вітаю,
І прашу ўсе крыўды забыць.