Поэзия. Лирика

Гаравала матухна. Не прыйшлі з вайны,
Згінулі ,не вернуцца родныя сыны.
Сэрца моцна сціснула ,цёмна ў вачах.
Душу ўсю ахутала полымя і жах.

Думкі закруціліся : “А навошта жыць?!
Ці вайну праклятую ,ці сябе вініць,
Што чацвёра хлопчыкаў у чужой зямлі.
Мо магілкі травамі ,зеллем зараслі,
Мо ў полі дзе-нібудзь, бедныя ,ляжаць.
Каб магла хоць дзетачак родных пахаваць!”

Так з адчаем крыкнула Богу ў вышыню:
“Я замест крывіначак лягу ў зямлю!
Змілуйся ,мой Божачка ,забяры мяне!
Ні аднога хлопчыка смерць хай не кране!”

І любоў матуліна падняла сыноў.
Ўсе з вайны вярнуліся да сябе дамоў.
Ды насустрач матухна выйсці не змагла-
За сыноў ,за родненькіх, у зямлю лягла.

Я віншую цябе заўзята
З гэтым самым цудоўным святам,
Калі зорка Іісуса свеціць
Людзям добрым на ўсёй планеце,
Калі радасна сэрца б’ецца,
Пажаданне ,як песня льецца:
Дабрабыту табе ,кахання
І здзяйснення ўсіх жаданняў.

Маім землякам

Ад шчырага сэрца віншую са святам!
Здароўя Вам ,шчасця і грошай багата.
Няхай вашым родным удача спрыяе,
Ім гора не будзе,бяда абмінае.
Каханы(каханая) ў ложак хай каву прыносіць ,
Пяшчоты ніколі не будзе Вам досыць.
Няхай па жыцці будзе роўнай дарога,
Не ляжа на сэрца смуга і трывога.
І сонца Вам свеціць ,і дожджык ільецца!
Віншую са святам ад шчырага сэрца!

Так нечакана прыляцелі
Сівыя птушкі да мяне .
Вачамі сумнымі глядзелі
І адбіваліся ў акне.

“Пусці скарэй,- яны шапталі,-
Не любіць старасць маладых.
Так доўга мы цябе шукалі!”-
Пачула я працяглы ўздых.

Ужо амаль акно адкрыла,
Сівымі сталі валасы,
Ужо мяне краналі крылы,
Мацней гучалі галасы.

Ды раптам думак летуценні:
-Яшчэ пабуду маладой!
Сівыя зніклі ў імгненне.
Пакуль не кружаць нада мной.

Я люблю гэты сонечны ранак
І траву ў халоднай расе,
Калі неба абдыме світанак
І раскіне праменні ўсе.

Калі дождж цэлы дзень не сціхае,
Палівае заўзята зямлю.
Я далоні яму падстаўляю
І ваду жыватворную п’ю.

Калі белыя крылы завеі
Накрываюць палі чысцінёй,
Са мной побач заўсёды надзея,
Мы даўно неразлучныя з ёй.

Я люблю,калі ноч-чараўніца
Зарапад нечакана пачне,
Растварацца ў яе таямніцах
У цудоўным і казачным сне.

Я люблю,калі родныя людзі
Са мной побач па лёсу ідуць.
Шчасця лепшага болей не будзе,
Калі суму не будзе нічуць.

Я люблю гэты сонечны ранак…
Калі дождж цэлы дзень не сціхае…
Калі белыя крылы завеі…
Я люблю жыць!

Мы близкие,
И в тоже время далеки.
Мы разные,
Но где-то мы похожи.
Живем мы сказкой о мирах других,
А нужно жить реальностью прохожей.

Мы плачем, когда в небе звезды гаснут.
Мы сожалеем, когда время за полночь уже,
Но мы смеемся, когда дождь идет печальный
и покрывает пеленою город весь.

Мы близкие, как звезды и луна
И в тоже время далеки от неба.
Мы разные:горит огонь,течет вода...
Стихии друг над другом превосходят.