Каханню ўсе ўзросты

Ля люстэрка дзед Сямен
Тупацеў заўзята.
Хваляваўся вельмі ен,
Бо збіраўся ў сваты.

Свае вусы падкруціў,
Падміргнуў люстэрку,
У кішэню палажыў
Смачную цукерку.

Натапырыў галіфе
І пачысціў боты.
Быў ен трошкі пад шафе
З гэтае турботы.

З-пад фуражкі чуб дастаў
І наставіў хвацка,
Потым хуценька схаваў,
Бо будуць смяяцца.

А суседка ўжо стаіць,
“Жаніха” пільнуе,
Злосна так яму крычыць.
Не інакш, раўнуе.

“Гляньце, людцы, як бяжыць
да сваей кабеты!
Ад жадання аж дрыжыць
Закаханец гэты!

Не баліць яму спіна
І не круціць ногі!”
“Тьфу, старая качарга,
Адыдзі з дарогі!”

У вусы смяецца дзед,
Марыць пра спатканне.
Хоча крыкнуць на ўвесь свет
Пра свае каханне!

<…>