Рэўнасць

Стромкую бярозу зачапае вецер,
Для яго-каханую,лепшую ў свеце,
Толькі прыгажуню гэта не кранае,
Дуба кучаравага горача кахае.

Запляла ў галіны промні-таямніцы,
Белы твар абмыла ў вадзе крыніцы.
Дуб залюбаваўся цесна прытуліўся,
У абдымках страсных пра ўсё забыўся.

А за імі сочыць вецер нешчаслівы.
Стаў зусім шалёны і такі раўнівы!
Цяжкім сном начамі закрывае вочы,
Моцна стогне сэрца,забываць не хоча,
Што яго бярозку зараз дуб мілуе,
Палка абдымае,лашчыць і цалуе.

Закрычаў,заплакаў,паляцеў у поле,
Усю сваю макроту выпусціў на волю.
Раскідаў каменне,завіхурыў лісце
І знайшоў,няшчасны для пакуты выйсце-
Наляцеў на дуба-розум памуціўся!
І асілак мёртвы долу паваліўся.

…Веснавое сонца ласкава прыгрэла.
Сэрца для кахання назаўжды змярцвела.
Толькі па бяросце ўсё сцякаюць слёзы.
Не кранае вецер чорнае бярозы.

16.11.2008г