Завея

У коміне стогне завея старая,
Ёй хочацца крышку людскога цяпла —
То дзверы трасе, то ў акно зазірае,
То плюшчыцца цемрай да шкла.

— Пусціце у хату завею сіву-у-ю!
Няўжо вам мне месца ля печы шкада?
Сагрэйце вы душу маю ледзяну-у-ю —
Мяне закавала ў холад зіма.

У цемры гвалтоўна за плечы абдыме,
Кінецца ў ногі, ісці не дае,
Сумёты змяце і ў неба падыме;
Ільдзінкамі сыплюцца слёзы яе.

Злуецца: ўпоцемку хустку згубіла,
I вецер сівыя страпаў валасы.
Заснежыла дрэвы і хаты ўкрыла,
Завыла ў полі на ўсе галасы.

<…>