ВЯРБА I ДЗЯЎЧЫНА

Па матывах народных песень

Захісталася ад ветру
Кучаравая вярба.
Пакахаў, ды не мяне ты -
Ў сэцы цяжкая журба.

Ну якая у тым прычына,
Што каханы не са мной?
I вярба, нібы дзяўчына,
Стаіць, плача над вадой.

Апусціла свае плечы
I ад холаду дрыжыць.
У маркоце гэтай вечна
Будзе слёзы свае ліць.

Клён прыгожы і высокі
Ноччу ліпу абнімаў.
У таемных чарах ночы
Пра каханне ей шаптаў.

У вярбы такая ж доля
Мусіць як і у мяне -
Бо каханне, як няволя,
Запалоніла яе.

Я прашу адвольны вецер -
Забяры нашу журбу
Расцяруш яе па свеце
Будзь ласкавы! Я прашу!