Адзінота

Плача на ганку старая жанчына –
Хворыя ногі ісці не даюць.
Горкія слезы сцякаюць ў маршчыны,
Душу сціскаюць, бязлітасна б’юць.

“Мужа яшчэ той зімой пахавала,
Дзеці ў далекай краіне жывуць”, -
Пра лес свой старэнькая мне расказала, -
“А ногі адыдуць і я … як-нібудзь.

Толькі мне, дзеткі, начамі не спіцца,
Неяк няўтульна ў хаце адной.
Хочацца болем хоць з кім падзяліцца.
Пагавары яшчэ трошкі са мной.

Чым жа цябе частаваць, я не знаю.
Можа салодзенькі яблычак даць?”
Ціха ў адказ галавлю ківаю.
Як жа такі пачастунак не ўзяць?

<…>